De huisbezoeken die we gepland hadden, zijn met succes verlopen!
We hebben in de koude moeten zoeken naar straten, huizen,…
We hebben ons onveilig gevoeld en politieauto's gezien…
We liepen daar helemaal alleen, om 18u30 is er daar niemand te zien…
MAAR! We hebben al 3 kinderen die ingeschreven zijn!! (er kunnen nog inschrijven komen)
Dus het heeft iets opgebracht!
Dus groep 2, maak je klaar voor: Chaimae(9), Chloë(10) en Mohammed(8)!
We werden overal vriendelijk onthaald, bij sommigen mochten we binnen, anderen keken wat
achterdochtig van achter de deur.
Maar wanneer we uitleg gaven, ging de deur iets verder open.
De buurt is niet echt een aanrader om s'avonds alleen door te wandelen. Je ziet er niemand, het is er
nogal donker en het is verlaten.
We hadden allebei koud en waren moe aan het worden na een 5 tal bezoeken, die nog geen inschrijving hadden opgeleverd. Maar we gaven niet op en gingen weer te voet verder, naar ons laatste adres. Eenmaal daar deed er een meisje open, die liep weg, kwam er een jongen en die liep ook schuchter weg. Toen kwam de papa van hen en we stelden ons kort voor. Hij liet ons binnen (waren wij tevreden dat we even uit de koude mochten!). Daar binnen was het gezellig en lekker warm. De inrichting van het huis was Islamitisch, wel eens tof om dit te zien, ik had dit namelijk nog niet gezien in een huis. We gingen verder met uitleg geven en de man (papa van de 2 kinderen) vertelde ons dat hij z'n kinderen wou inschrijven, maar nog niet tot aan het buurthuis geraakt was. Dus hij schreef ze in, ik en Claire konden onze 'smile' niet verstoppen. De man vroeg ons ook vriendelijk of we nog iets wilden drinken, maar toen werd het al tijd om Fien en Déborah te gaan zoeken. We bedankten hem vriendelijk en gingen vanuit de warme living terug in de koude, donkere buurt..
Ellen Ramboer en Claire Hamers
Toen we er toekwamen had ik even het gevoel dat ik in een horrorfilm was beland. De straten waren leeg, donker en door het koude weer leek het nog akeliger te zijn. Ik en Déborah (die mee was omwille van haar perfecte Frans) zochten het eerste huis op na afscheid te hebben genomen van Claire en Ellen. De huizen hadden soms een rare opstelling, je moest soms eerst door hun tuinhek en tuin om dan bij de voordeur te belanden, die meestal geen bel had. Ik vond het onwennig om aan te kloppen op hun glazen deur zonder de mensen echt te kennen.
Al bij het eerste huisbezoek waar de mensen thuis waren kon Déborah haar Frans goed gebruiken. De mensen deden eerst hun deur open op een kiertje (wat wij misschien ook zouden doen als we niemand verwachten), maar toen we begonnen te vertellen dat we studenten waren aan het Katho steeg hun nieuwsgierigheid. De mensen luisterden aandachtig en aanvaardden het inschrijvingsforumier met plezier en zeiden dat ze het gingen voorstellen aan hun zoon/dochter.
Bij één huisbezoek zei de vader dat zijn kind gehandicapt was en daarom niet zou kunnen komen, we zagen dat allebei niet aankomen en voelden ons schuldig omdat we er waren geweest, maar we konden het immers niet weten.
Ook waren we allebei verrast wanneer een mevrouw in het Engels begon, ik kan redelijk goed Engels maar had mij er niet op voorbereid. De overschakeling van Nederlands naar Engels was toch eventjes onwennig in het begin.
Bij de meeste huisbezoeken zijn we niet verder dan de deur geweest, omdat de mensen ons niet uitnodigden om binnen te komen en we wilden niet opdringerig overkomen door het zelf te vragen. Toch zijn we bij één iemand binnengevraagd, ze had immers al een formulier klaarliggen op de tafel, want Chloë (haar dochter) wou naar de computerlessen komen, maar haar mama had nog geen tijd gehad om het in te vullen en af te geven in het buurthuis. Dus hiervoor hebben wij gezorgd en zo hadden we al definitief één kindje bij! Hopelijk bespreken veel ouders het nog met hun kindje(s) en ontvangen we nog inschrijvingen!
Het was een leuke ervaring maar ook soms wat grillig. Ik heb er ervaring en een snotterende neus aan over gehouden!
Fien Logghe (vergezeld van Déborah)
